مثنوی

من ایرانی ام خون من آبی است

هوای دلم سبز و سرخابی است

از این دست بسیارها گفته اند

ز عشق وطن بارها کفته اند

و من بعد از آن ها سرودم غزل

که بودست این عشق ها از ازل

من ایرانی ام جایگاهم وطن

در این کوهها سبزه ها و چمن

مرا مادرم با دل اندازه کرد

گلویی ز عشق وطن تازه کرد

که ایرانیان عاشق خاکی اند

زمینی ولی گویی افلاکی اند

خدا آب و آتش هوا و زمین

درون من و توست جایش همین

از این دلخوشم من که ایرانی ام

ز زرتشت و مزدک و از مانی ام

مرام دلم عاشقی کردن است

و شیطان به زانو در آوردن است

اگر دل بر آتش نمیداشتم

به جان تخم یاری نمی کاشتم

همیشه دلم با وطن بوده است

و مهر وطن هم به من بوده است

منم زاده نسل گرد آفرید

که دیگر جهان همچو اویی ندید

مرا خسرو پرویز دردانه کرد

زنی از اساطیر و افسانه کرد

کمانی که در دست آرش خزید

دگر یک دلیری چو آرش ندید

اگر خاک من خاک بهرام نیست

پس این پاسداری ز میراث کیست؟

من از قلب کورش شرابی ترم

ز چشمان ناهید آبی ترم

دلم کوچک و جان من در قفس

هوای کمی مانده قدر نقس

نیاکان من جان نمی سوختند

دلی را به زخمی نمی دوختند

پری ها در آن ها اثر داشتند

شیاطین سری پر شرر داشتند

به شیطان کسی دست یاری نداد

به آشفتگان بردباری نداد

نیاکان من اهل دل بوده اند

از این پست بودن خجل بوده اند

اگر جام جم ها زبان داشتی

وگر تخت جمشید جان داشتی

اگر این زمان ارگ بم زنده بود

دل از مردمی همچو ما کنده بود

به دریا قسم آبرویم تویی

وطن سجده گاه و وضویم تویی.

ادامه دارد..................

اسفند ۸۹

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: